Betra seint en aldrei

Þetta var mottó föðurfjölskyldurnnar minnar sem ákvað að grafa stríðsaxinar og reyna að fara setja plástur á öll þau sár sem hnífbeit orð hafa ollið á síðustu 7 árum. Ekki ætla ég að tjá mig mikið um það en allavega eftir erfðadeilur árið 1999 hef ég ekki séð stærsta hluta fjölskyldurnar og ef ég hef rekist á þetta fólk hefur það neitað að svo mikið sem heilsa mér.

En nú þessa páska kom hálf-norski frændi minn til landsins til að giftast Chile-eskri unnustu sinni, en það gerði faðir hans, bróðir pabba míns. Þar að auki var hann staðráðinn að neyða fólk til að koma aftur saman í brúðkaupsveislunni þeirra.

Þangað fór ég á páskadag, reyndar sá einni frá mínu fólki því foreldrar mínir hafa slegið á sáttahöndina og syskini mín voru það ung fyrir 7 árum að þau þekkja þau lítið sem ekkert.

Afhverju er ég að upplýsa allt þetta, jæja þetta mál hefur er stór hluti af hvað ég er og hefur legið á manni í 7 ár. Svo að hafa aftur rætt við nána ættingja er mér mikið gleðiefni.
Einnig var þetta í raun það eina sem komst að í páskafríinu enda rifnaði upp úr mörgum andlegum sárum minna nánustu og já bara það eina sem ég hef að tjá mig um núna. Svo blabbla ég alltaf bara einhverja tóma steypu hér en þetta var allavega einn þáttur að Glæstum Vonum Skollagrófar ;)

En já svo það sé eitthvað heimspekilegt point með þessu þá hef ég komist að því að fólk getur mikið breyst á 7 árum en raun samt ekki neitt.

Já aldrei hafði ég mikið pælt í því en ég á frændfólk í Noregi, Bandaríkjunum og Malasíu. Og í fjölskyldunni er fólk gift Malasíu- og Chilebúum. Þetta er alþjóðavæðing í lagi.